Zapraszamy na wystawę prac Michała Minora — cenionego malarza, który przygląda się rzeczywistości z wrażliwością i uwagą, a w swoich pracach nie ucieka od nostalgii, humoru, ironii i głębokiej refleksji nad życiem. Michał Minor jest profesorem sztuki, maluje obrazy, rysuje, tworzy grafiki, projektuje plakaty i autorską typografię. Na przestrzeni ostatnich dwóch dekad uczestniczył w około 220 wystawach zbiorowych i 22 indywidualnych w kraju i za granicą, a prace artysty znajdują się w zbiorach muzealnych i kolekcjach prywatnych.

Wernisaż wystawy „Michał Minor. Strach” odbędzie się 16 października o godzinie 18:00 w Galerii Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach. Wernisaż będzie tłumaczony na polski język migowy. Wstęp na wernisaż jest wolny, później wstęp zgodnie z ofertą Galerii. Wystawa będzie dostępna do 7 grudnia 2025 roku.

„Podstawą dla twórczość Michała Minora jest zdekonstruowana i zdehumanizowana przestrzeń Miasta, która staje się impulsem dla aktywności w wymiarze estetycznym, symbolicznym, wyobrażeniowym, lecz również politycznym. Z wrażliwością i uwagą artysta obserwuje szczeliny i rysy, zagniecenia i fałdy, rozwarstwienia i wszelkiego rodzaju pory, z których wyłaniają się obrazy, znaki, formy przyjmujące kształt nie świata realnego, lecz tworzące galerię zdeformowanych postaci w maskach. Bezkształtnych, kanciastych, elipsoidalnych figur ludzkich, które nie posiadają ciała, są pozbawione przestrzeni wnętrza. To, co widzimy, zostaje pozbawione celowości. Egzystencja rozpływa się w drgającej fali barw z silnie zarysowaną graficzną krawędzią, rozdzielającą różne formy materii”.

/ Marek Zieliński, kurator wystawy

Zdjęcie: Michał Minor, „Strach”, 2022, olej na płótnie, 180×360, fot. Arkadiusz Gola

McCraven urodził się w 1983 roku w Paryżu, jego matką jest piosenkarka i flecistka Ágnes Zsigmondi (znana z węgierskiego zespołu Kolinda), a ojcem jazzowy perkusista Stephen McCraven. Kiedy artysta miał trzy lata rodzina przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych w okolice Amherst i Northampton, a już w wieku pięciu lat grywał na perkusji i sporo czasu spędzał w towarzystwie muzyków z zespołu ojca — CMSS Bashers — i jego studentów. To wielokulturowe środowisko ukształtowało jego podejście do jazzu jako muzyki folkowej, a twórczość matki i wspólne występy uwypukliły rolę muzyki w budowaniu wspólnoty.

Mimo silnych inspiracji światowymi tradycjami folkowymi, jako dziecko lat dziewięćdziesiątych McCraven był również pod wpływem hip hopu. Z czasem udało mu się odnaleźć elementy spójne dla obu gatunków, choćby dzięki producentom jak Pete Rock samplującym klasyczne nagrania jazzowe. I tak w 2000 powstała grupa Cold Duck Complex, która łączyła jazz i hip-hop. W 2006 roku artysta przeprowadził się do Chicago, gdzie zaangażował się w prężnie działające środowisko jazzowe, udowadniając przy tym swoją wszechstronność i znajdując tętniącą życiem, kreatywną społeczność — grał z wieloma artystami i muzykami, związał się także z kultową wytwórnią International Anthem, z którą organizował wieczory improwizacji jazzowych.

Nagrany w 2015 roku krążek „In The Moment”, na którym znalazły się zapisy 28 improwizowanych koncertów, niemal z miejsca stał się jednym z najlepszych i najważniejszych albumów tego roku. Kolejne nagrania, jak popularny album „Universal Beings” (2018), nagrany dla XL Recordings album „We’re New Again” (2020) interpretujący ostatnią płytę Gila Scotta-Herona czy „In These Times” (2022) tylko potwierdziły klasę i talent McCravena. Dotychczas artysta współpracował z cenionymi i znamienitymi muzykami, jak choćby Kamasi Washington, Greg Spero, Jeff Parker, Greg Ward, Nubya Garcia, Brendee Younger czy Kevin Morby.

Makaya McCraven jest artystą, który porusza się pomiędzy gatunkami, przesuwając i rozmywając ich granice. Jego inwencja twórcza i wyjątkowy styl wykraczają poza kategorie, zarówno w kwestiach kompozycji, rytmu, jak i łączenia jazzu z innymi gatunkami muzycznymi. McCraven ma wyjątkowy dar przekraczania granic, zakrzywiania przestrzeni oraz łączenia przeszłości, teraźniejszości i przyszłości w wielopoziomowych, post-gatunkowych aranżacjach, zakorzenionych w jazzie i muzyce folkowej. W Katowicach zagrają: Makaya McCraven — perkusja, Junius Paul — kontrabas, Marquis Hill — trąbka, Matt Gold — gitara.

Trzeba przyznać, że ostatnie lata są dla Liama Shortalla — który stoi za corto.alto — wyjątkowo udane. Debiutancki album „Bad With Names” ukazał się w 2023 roku i zrobił niemałe zamieszanie na brytyjskiej scenie jazzowej. Dość wspomnieć, że płyta dostała nagrodę Scottish Jazz Award oraz nominację do Mercury Prize. Jak przyznaje sam artysta „Bad With Names” to, rozpisana na dwanaście instrumentalnych utworów, historia przebaczania sobie, opowiadająca o straconej młodości, upływie czasu i galopie cyklu informacyjnego. Z kolei w 2024 roku ukazała się płyta „30/108”, która swobodnie łączy gatunki, tempo i instrumenty w trzydziestu, publikowanych po jednym każdego dnia miesiąca utworach, a artysta zagrał 75 wyprzedanych koncertów, w tym na tak prestiżowych wydarzeniach jak North Sea Jazz Festival, Montreux Jazz Festival, Latitude Festival czy Glastonbury; tego roku corto.alto dostał także nagrodę Jazz FM Award w kategorii UK Jazz Act Of The Year (pozostałymi nominowanymi byli Nubya Garcia i Ezra Collective).

corto.alto wnosi do gatunku świeże spojrzenie, które jest połączeniem improwizacji, elektroniki, broken beatu i basowego dubu. Podczas występów na żywo — oprócz gry na basie, syntezatorze i puzonie — zręcznie łączy style, manewruje dźwiękami i przewodzi zespołowi. W ramach Festiwalu Ars Cameralis zagrają: Liam Shortall (bass, elektronika, klawisze, trąbka), Mateusz Sobieski (saksofon) i Graham Costello (perkusja).

Pierwsze ogłoszenie tegorocznego Festiwalu Ars Cameralis! Zapraszamy na wyjątkowy koncert amerykańskiej wokalistki, której twórczość wymyka się prostym kategoryzacjom — Circuit des Yeux wystąpi we wtorek, 18 listopada o godzinie 19:00 w Kinoteatrze Rialto w Katowicach.

Haley Fohr, bo tak nazywa się artystka, wyraża się w wielu dziedzinach: maluje, nagrywa introwertyczne lo-fi, pisze utwory na pięćdziesięcioosobowy chór dziecięcy, tworzy audiowizualne instalacje czy koncertuje w komorze bezodbiciowej, w której nie występuje echo. Każda z płyt Circuit des Yeux przyciąga uwagę krytyki i publiczności nieszablonowym podejściem do materii muzycznej i napięciami wynikającymi z emocjonalnej warstwy jej projektów.

Nie inaczej jest w przypadku najnowszej płyty artystki — wydanej w marcu tego roku nakładem prestiżowej wytwórni Matador — zatytułowanej „Halo On The Inside”. Artystka tworzyła ją nocami, w samotności i ciszy swojego prywatnego studio — świat zewnętrzny był na tyle cichy, że Fohr słyszała rytm pracy swojego ciała tworzący wewnętrzną symfonię. Zaintrygowało ją to na tyle, że pracowała nad tym konceptem przez kolejnych osiem miesięcy.

A potem spojrzała na zewnątrz. Podróż do Grecji przyniosła zainteresowanie postacią Pana, greckiego boga, grającego na fletni pół człowieka, pół kozła. To właśnie jego historia: melodii, transformacji, seksualności i ostatecznego upadku posłużyła artystce jako coś w rodzaju tablicy inspiracji dla najmocniejszych fragmentów albumu. Swoje dołożył także Andrew Broder, producent znany ze współpracy chociażby z Lambchop czy Moor Mother. Jednak najważniejszym elementem „Halo On The Inside” jest głos Circuit des Yeux: potężna, czterooktawowa maszyna, wydająca z siebie zarówno subtelne melodie, jak i zwierzęce jęki.

Kolejne muzyczne ogłoszenie tegorocznego Festiwalu Ars Cameralis! Już w listopadzie naszą sceną zawładnie trzech młodych muzyków, którzy zarażą publiczność swoją energią: Tymon Kosma (wibrafon), Filip Botor (kontrabas) i Mateusz Borgiel (instrumenty perkusyjne). Product May Contain wystąpią w środę 19 listopada o godzinie 19:00 na Scenie w Malarni Teatru Śląskiego w Katowicach. Bilety na koncert zostały wyprzedane.

Trio tworzy muzyczne przestrzenie pełne energii i młodzieńczego entuzjazmu, nie zamykając się w sztywnych ramach jednego gatunku. Muzycy odnajdują inspiracje w wielu różnych stylach, a w ich twórczości pobrzmiewają echa zarówno muzyki folkowej i etnicznych instrumentów perkusyjnych, jak i elektroniki, ambientu i jazzu. Z tej mozaiki wyłania się oryginalna i osobista opowieść o poszukiwaniu i odnajdywaniu piękna w naszych niespokojnych czasach.

Product May Contain stosunkowo szybko zyskał renomę zarówno wśród publiczności, jak i krytyki muzycznej — zespół występował już w licznych klubach i salach koncertowych w Polsce, a także podczas zagranicznych festiwali, by wymienić tylko greckie Athens Jazz Festival i Preveza Jazz Festival, czeski Czech Music Crossroads czy belgijski Flagey. Muzycy są finalistami 25. Bielskiej Zadymki Jazzowej i laureatami Grand Prix 59. Jazzu nad Odrą. Aktualnie pracują nad debiutanckim albumem.

Jenny Hval to norweska artystka, która wyraża się w wielu dziedzinach — pisze literaturę i publicystykę, śpiewa i komponuje. Twórczość artystki jest mieszaniną art popu, awangardy i muzyki eksperymentalnej. Tytuł najnowszego albumu Hval „Iris Silver Mist” bezpośrednio nawiązuje do zapachu z domu perfumeryjnego Serge Lutens. Zapach wyróżnia się surową i zimną niczym metal nutą, a inspiracją do jego stworzenia nie był kwiat, lecz korzeń. Tak naprawdę perfumy w dużej mierze dzielą język z muzyką: oba poruszają się w powietrzu, są niewidoczne i mają oszałamiający wpływ na nasze zmysły.

Inspiracją dla powstania płyty była pandemiczna izolacja, gdy występy i muzyka musiały zejść na dalszy plan. Powstałą pustkę Jenny wypełniła zapachami — otaczała się nutami i akordami perfum, czytała i pisała. Gdy wróciła do tworzenia muzyki, każda piosenka była przesiąknięta zapachem. Utwory z „Iris Silver Mist” są niczym perfumy: poszczególne nuty przenikają się, uzupełniają i akcentują swoje walory, tworząc idealną kompozycję zawieszoną między kwiatem a dymem papierosowym, kompozycję widmową i zarazem energiczną. Wiele utworów z albumu powstało jako jeden nieprzerwany strumień, każdy utwór płynnie przechodzi w kolejny, a nagrania terenowe — szum metra czy krople deszczu — jeszcze bardziej zacierają granice między muzyką a rzeczywistością. „Iris Silver Mist” to album o scenie, występach, muzyce i o tym, jak nas porusza. To album o rzeczach, które nas zmieniają, które nas przenikają, które osiadają na naszej skórze i z nami pozostają.

Puce Mary to pseudonim pochodzącej z Danii Frederikke Hoffmeier, jednej z najbardziej znaczących artystek na scenie ekstremalnej elektroniki. Utożsamiana z nowym pokoleniem industrial noise’u artystka tworzy już od piętnastu lat, a zadebiutowała w 2010 roku kasetą „Piss Flowers”. Od tego czasu wydała kilka pełnoprawnych albumów (nakładem m.in. legendarnych labeli Posh Isolation i PAN) i współpracowała z uznanymi muzykami, jak choćby Drew McDowall (Coil), Varg2TM, Kali Malone czy Stephen O’Malley. W 2024 roku stworzyła ścieżkę dźwiękową do filmu „Dziewczyna z igłą” Magnusa von Horna, która została nagrodzona podczas Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

Jednak o sile Puce Mary decydują występy na żywo. Artystka słynie z kunsztownego łączenia porywających interpretacji kompozycji filmowych z furią improwizowanego hałasu. W najnowszych kompozycjach artystka eksploruje możliwości dźwięku na większą niż dotychczas skalę, buduje złożone i dynamiczne narracje, snuje opowieści pełne napięcia i oswobodzenia. Katowicki koncert na pewno będzie niezapomnianym przeżyciem.

Różnorodność gatunkowa, eklektyczność, interdyscyplinarność to tylko niektóre z mocnych stron Festiwalu Ars Cameralis, który na stałe wpisał się w kalendarz wydarzeń kulturalnych województwa śląskiego.

Od 1992 roku nadrzędną ideą Festiwalu jest prezentowanie najciekawszych zjawisk we współczesnej kulturze. Każdego roku w listopadzie w miastach województwa śląskiego niepodzielnie królują muzyka, literatura, film, teatr i sztuki wizualne, skutecznie walcząc z jesienną melancholią. Nie inaczej będzie w tym roku.

Zapraszamy na kolejną edycję! Więcej informacji wkrótce!